Duivennestje

Er nestelt een duivenpaar schuin tegenover mijn werkkamer in de treurberk. Eerst had ik ‘onze tortels’ de boom al zien checken. Ze liepen alle plekken langs waar de takken aan de stam zitten, alsof ze alvast even aan het proefzitten waren. Maar toch werden het dollies. Na een weekend weg, wees de grote man me op wat takjes bij elkaar. En ja, toen ik op maandag weer achter mijn computert zat op mijn werkkamer, zag ik haar zitten. Ik nam aan dat het de ‘zij’ was. De ‘hij’ kwam telkens aanvliegen. Ging een keer op haar zitten, wurmde haar ervan af en nam het nest over. Zo zat ‘ie een tijd en toen denk ik weer wissel. Totdat ‘hij’ er weer op sprong. Werd ze daar ter plekke voor de echt bezwangerd?

De eerste aanblik zag er heel gemoedelijk uit. Dikke dolly had zich lekker dik gemaakt – snavel in haar borst op getrokken. Maar gedurende de dag begon ze toch wel wat te gaan verzitten, staart spreiden, goeie plek vinden, draaien, veren pikken, nog een keer verzitten. Lijkt me ook niet niets, als je een vliegend bestaan hebt, dan ineens aan het nest gekluisterd te zijn. Manlief kwam aanvliegen met ’n extra takje, kroop lekker dik naast haar om haar koppie even lekker te bepikken. Benieuwd of er al eieren in liggen (dat lijkt me ook best onprettig zitten…). Terwijl ik dit type hoor ik gekoer. Ik hoop dat zij het is – of hij die zijn meissie een cheerlied bezingt.